loglynx meestens juridisch weblog over de media- en informatiemaatschappij en overige opborrelende oprispingen
Tuesday, April 29, 2003
Inmates Inside
De Australische minister van Immigratiezaken is nijdig over een subsidie van $ 25.000 die is verstrekt om het computerspel 'Escape from Woomera' te ontwikkelen. De makers willen de situatie in vier Australische gevangenissen op basis van televisiebeelden en gesprekken met ex-gedetineerden en werknemers tot in detail nabootsen. Het doel van het spel is om te ontsnappen met gebruikmaking van beschikbare, realistische middelen (zoals "refugee action groups" en "sympathetic lawyers"). Alhoewel de minister niet de bevoegdheid heeft om de subsidie terug te draaien, heeft hij aangegeven dat dergelijk onrechtmatig gedrag niet gepropageerd mag worden en dat hij een hartig woordje zal wisselen met de verstrekker.
+ Dat de Australische minister voetstoots aanneemt dat het spel tot digitaal onrechtmatig gedrag aanzet, wijst erop dat hij nog niet op de hoogte is van de nieuwste rage: Virtuele Ongehoorzaamheid. Je kunt bijvoorbeeld weigeren auto's te stelen in Grand Theft Auto [quicktime] en uitsluitend van het uitzicht genieten (via Retecool).
********************************************************
Important. Antidisclaimer. This e-mail is not and cannot, by its nature, be confidential. En route from me to you, it will pass across the public Internet, easily readable by any number of system administrators along the way. If you have received this message by mistake, it would be ridiculous for me to tell you not to read it or copy to anyone else, because, let's face it, if it's a message revealing confidential information or that could embarrass me intensely, that's precisely what you'll do. Who wouldn't?
Likewise, it is superfluous for me to claim copyright in the contents, because I own that anyway, even if you print out a hard copy or disseminate this message all over the known Universe. I don't know why so many corporate mail servers feel impelled to attach a disclaimer to the bottom of every e-mail message saying otherwise. If you don't know either, why not e-mail your corporate lawyers and system administrators and ask them why they insist on contributing so much to the waste of bandwidth.
********************************************************
Morpheus en Grokster winnen voor Amerikaanse rechter
Afgelopen vrijdag bepaalde de Amerikaanse federale rechtbank in Los Angeles dat de muziekuitwisseldiensten Morpheus en Grokster niet verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor grootschalige auteursrechtinbreuk op muziek en films. In de beslissing werd overwogen: "Here, it is undisputed that there are substantial noninfringing uses for Defendants’ software – e.g., distributing movie trailers, free songs or other non-copyrighted works; using the software in countries where it is legal; or sharing the works of Shakespeare. (..) Furthermore (..) the existence of substantial noninfringing uses turns not only on a product’s current uses, but also on potential future noninfringing uses."
Van doorslaggevend belang werd geacht dat de muziekuitwisseldiensten (correcter is dus: bestandsuitwisseldiensten) gebruikmaken van een P2P-netwerk. Bij deze peer-to-peer techniek kan de beheerder niet worden verweten auteursrechtelijk onrechtmatige handelingen te faciliteren, zoals dit eerder het centraal ingerichte Napster de das heeft omgedaan. "Defendants provide software that communicates across networks that are entirely outside Defendants control. In the case of Grokster, the network is the propriety FastTrack network, which is clearly not controlled by Defendant Grokster. In the case of StreamCast, the network is Gnutella, the open-source nature of which apparently places it outside the control of any single entity." De platen- en filmmaatschappijen gaan vrijwel zeker in hoger beroep tegen de uitspraak van de federale rechtbank.
posted by mark | 9:28 PM
Wednesday, April 23, 2003
Taalpleysier
In mijn inbox trof ik een rijtje woorden aan die in het kader van een wedstrijd van de Washington Post zijn voorzien van alternatieve betekenissen. Er zitten enkele fraaie vondsten tussen:
Coffee (n.), a person who is coughed upon.
Esplanade (v.), to attempt an explanation while drunk.
Lymph (v.), to walk with a lisp.
Flatulence (n.) the emergency vehicle that picks you up after you are run over by a steamroller.
Pokemon (n.), A Jamaican proctologist.
Welja, Loglynx schrijft bij deze een Nederlandstalige versie van deze wedstrijd uit en schiet alvast wat voor de boeg:
Verontwaardigd (vdw), Op vakantie er achter komen dat je aandelen niets meer waard zijn.
Besogne (zn), Bastognekoek met cranberry-smaak.
Voorzet (zn), Alias van de letter Y.
Helaas (bw), Verdoemde troefkaart die als donderslag bij heldere hemel komt.
Pi(e)neut (zn), Alcoholische versnapering die genuttigd zou moeten worden na beslissende goal van Zuid-Afrikaanse Ajacied, maar helaas uiteindelijk toch niet wordt geserveerd.
"Ik heb het dossier en de column aan mijn raadsvrouw gegeven en die zal er naar kijken en u weet het is goede vrijdag en paasweekend en dinsdag zal er meer volgen", aldus kandidaat voorzitter van de Nederlandse AEL Mohammed Cheppih afgelopen zondag in het televisieprogramma Buitenhof. Cheppih dreigde, onder veelvuldig gescherm met het woordje 'respect' (zo onderhand het effectiefste begrip om zonder nadere onderbouwing een discussie om zeep te helpen), met juridische stappen naar aanleiding van een column van Gerrit Komrij in de NRC van 17 april jl. waarin hij wordt afgeschilderd als huurling van Saoedische extremisten en als loonslaaf van "moordenaar en bloedjassen".
Tonie van Ringelestijn lanceert een vrij stukje waarin hij wat online reacties op de gewraakte column inventariseert alsmede enkele juridische meningen peilt. Alle geraadpleegde juristen achten Cheppih's kans op succes in een eventuele rechtszaak tegen Komrij zeer gering. Spot, provocatie en overdrijving zijn nu eenmaal stijlmiddelen waar een columnist behoorlijk vrij mee aan de gang mag gaan.
posted by mark | 10:27 PM
Saturday, April 19, 2003
Uit de FAQ: What are the "dark ages"? That's a term used by adult LEGO fans to describe the years between putting down LEGO as a child and picking it back up as an adult.
Een enquete onder verschillende op personeelszaken (in goed Nederlands: 'Human Resources') werkzame Britse managers leverde een, in tijden van economische malaise altijd welkome, gouden sollicitatietip op. Yahoo Mail ontdekte namelijk dat een sollicitatie afkomstig van een niet serieus e-mailadres door een meerderheid van de geïnterviewde managers direct in de prullenbak wordt gegooid. Als voorbeelden werden gegeven de adressen met namen als "elvisthechicken2003" en "LarryLoonyLamb". De conclusie (die bemoeienis van onderzoeksbureau 'Open Doors ltd.' doet vermoeden) luidt dat bij de banenjacht het beste een degelijk mailadres kan worden gebruikt. Echter, naar een baan dingen vanaf je e-mail van werk komt hiervoor niet in aanmerking. Behalve het risico je CV per ongeluk aan je collega's door te mailen(?) wordt gewezen op het gevaar dat je de verdenking op je laadt misbruik te maken van de mailfaciliteiten van je werkgever.
Onderzoek door Loglynx wijst uit dat via "markismynameanddissectinginsectsismygame@hotmail.com" weinig tot geen kans wordt gemaakt op een sollicitatiegesprek
Matt Drudge signaleert groeiende ongerustheid bij medewerkers van het Witte Huis dat Michael Moore een uitnodiging ontvangt voor het jaarlijkse diner voor correspondenten. In overheidskringen wordt gevreesd dat de filmmaker één van de duizenden gasten is die door de verschillende nieuwsorganisaties worden uitgenodigd voor het etentje op 26 april.
En nou maar hopen dat er camera's bij aanwezig zijn en dat Moore niet zodanig door het aanwezige voedsel wordt afgeleid dat hij vergeet te speechen.
De 44-jarige Amerikaanse mensenrechtenadvocaat Kirk Boyd heeft de afgelopen vijf jaar besteed aan het opstellen van een in zijn ogen revolutionaire, wereldwijde rechtenverklaring. De advocaat acht de tijd rijp voor een internationaal verdrag waarin ondermeer het recht van ieder mens op vrijheid van meningsuiting, godsdienstvrijheid, onderdak, onderwijs, eerlijke processen en toegang tot kosteloze of goedkope gezondheidszorg wordt erkend. Boyd ziet voor het in Straatsburg gevestigde Europees Hof voor de Rechten van de Mens een rol weggelegd als Internationaal Hof met 35 rechters, onder de vlag van de Verenigde Naties. De 'International Bill of Rights' is hier in concept te lezen en te becommentariëren.
posted by mark | 8:15 PM
Wednesday, April 09, 2003
"O, dus alles is goed met hem?", vroeg de zus terwijl opluchting en ongeloof in haar stem doorklonken.
"Fantastisch", klonk het uitgelaten aan de andere kant van de lijn, "hij zit nu te spelen met zijn nieuwe knuffelbeesten en de meisjes van de schiettent geven hem kusjes".
"Ok, dank je voor je telefoontje", zei de zus en verbrak de verbinding.
Ze zakte naar de grond en sloeg haar ogen neer. Een leeg gevoel kwam over haar. Ze wist dat ze eigenlijk vreugde zou moeten voelen, maar kon de blijdschap niet toelaten. De boosheid die ze de afgelopen drie weken tegen hem had gekoesterd, legde nog volledig beslag op haar emoties. Hij was wel vaker weggelopen van huis, maar het was deze keer toch anders geweest. Ondanks haar uitdrukkelijke verbod en tegen alle afspraken die tussen hen golden in, had hij toch al zijn vriendjes opgetrommeld en was op pad gegaan. Ze stond op, pakte haar jas en liep naar de schuur, ze kon maar beter alvast de schoonmaakspullen gaan verzamelen. Ze was benieuwd wat voor een troep ze nu weer zou aantreffen. Hij kon zo onbehouwen zijn met zijn grote, sterke lijf. Vroeger was hij altijd al de sterkste van zijn omgeving en wekte daardoor ook veel weerstand op. Daarbij kwam dat hij door zijn autistische aanleg de gevolgen van zijn acties niet altijd goed in kon schatten. Nuja, dacht ze, het was al met al toch goed gegaan. Gisteren had ze haar hart nog vastgehouden door dat verhaal dat ze had gehoord over de dokter die hem wilde vragen naar zijn gezondheid en vervolgens door een harde duw tegen de popcornmachine zijn schedel had gebroken. Hij kon er niet tegen als ze hem vragen stelden. Maar vandaag kwam dus dat telefoontje. De motorrijders die elke kermis terroriseren, leken de confrontatie met hem voor het grootste gedeelte te hebben ontweken. Ze glimlachte bij de gedachte hoe zuur zijn herwonnen populariteit in de monden van zijn tegenstanders moest smaken. Maar tegelijkertijd maakte dat haar bang, dit kon niet goed blijven gaan. Ze nam zich stellig voor om hem bij hun weerzien duidelijk te maken dat hij nooit meer zonder haar toestemming van huis mocht gaan. Maar ja, waarom zou hij ooit nog naar haar luisteren.
Na mijn uitgebreide pots over de (zelf)censuur in de VS, lijkt het mij in het kader van de afgewogen berichtgeving ook wel eens goed te melden dat in het Midden-Oosten heus niet alleen maar lieverdjes wonen. Zo las ik gisteren in de Volkskrant dat in Syrië onlangs is gedemonstreerd tegen de populaire Syrische cartoonist Ali Ferzat. Ferzat, die in 2002 de Prins Claus-prijs won, werd verweten Hussein als een ongevoelige leider te portretteren en de Arabische gemeenschap belachelijk te maken. In de krant werd uit de mond van een protesterende student opgetekend: "Als je wilt dat het Iraakse volk vecht, dat ze zich verzetten tegen buitenlandse troepen, dan mag je ze nu niet aan het twijfelen brengen over hun leiders. Satire zou nu alleen gericht mogen zijn op de vijand". De demonstratie schijnt in belangrijke mate te zijn aangewakkerd door de staatskrant Tishreen. Ferzat wordt regelmatig onder druk gezet door de regering. De cartoonist merkt op dat iedereen, en met name regeringsfunctionarissen, moeten wennen aan satirische kranten na 38 jaar met uitsluitend door de staat gecontroleerde publicaties.
Via mijn referrers kwam ik terecht op een Spaanstalig discussieforum waarop naar loglynx werd gelinkt vanwege een alhier aanwezig plaatje van een Amerikaanse leaflet die boven Irak is uitgestrooid. Via de discussie 'Panfletos Americanos en Irak' kwam ik terecht op Psywarrior.com. Deze site biedt een zeer uitgebreid overzicht van allerlei informatie rondom psychologische oorlogsvoering, waaronder een zeer uitgebreid overzicht van propaganda, pamfletten, flyers en allerlei foldertjes die in verschillende oorlogen zijn verspreid. Uren klikplezier!
Op het forum aanwezige Spanjolen werden gelukkig gewaarschuwd voor de mogelijke confrontatie met de Nederlandse taal op loglynx: 'si no entendeis nada no os preocupeis, si bajais por la pagina lo vereis' -'als jullie er niets van begrijpen geen zorg, beneden aan de pagina kunnen jullie het zien' (zo wist mijn zus mij te vertalen).
De door drunkmenworkhere gewrochte site waarmee Quotenet.nl in de oude vertrouwde ley van Tonie van Ringelestijn kon worden opgeroepen, is op last van Quotenet-initiatiefnemer Michiel Frackers verwijderd. De juri-puri (=juridisch-puriteinse) taalpolitie verzocht mij nog te melden dat 'copyrightschending' in het Nederlands wordt geschreven als 'auteursrechtinbreuk'.
Toen de Amerikanen een pauze in de oorlog lasten, ben ik weggezapt. De pauze werd benut voor het invliegen van extra legertroepen, waaruit wij echter niet mochten opmaken dat er ook maar iets door de Amerikanen onjuist is ingeschat. Rumsfeld c.s. bleven volhouden dat de oorlog nog geheel volgens schema verloopt. Een columnist van de Washington Post noemde dit een 'credibility gap' zoals er door president Johnson ook werd gecreëerd bij de Vietnam-oorlog. "Certainly the war in Iraq is nothing like the war in Vietnam. But what the two wars are beginning to have in common is a bristling arrogance coupled with an insistence that everything is going according the plan."
De arrogantie van de Amerikanen gaat overigens niet gepaard met de zelfverzekerdheid van het boven alle kritiek verheven zijn. Eerder lijkt het op een zeer fragiele houding die geen enkele kanttekening verdraagt. Zo was er NBC-reporter Peter Arnett, die tegenover de Iraakse televisie verklaarde dat de oorlog mislukt is, en ondanks uitvoerige excuses direct zijn biezen mocht pakken. En ook Madonna, die met veel bombarie aankondigde een controversiële videoclip te hebben gemaakt, besloot bij nader inzien deze toch maar niet uit te brengen. In eerste instantie verklaarde zij nog: "As an artist, I hope this provokes thought and dialogue. I don't expect everyone to agree with my point of view. I am grateful to have the freedom to express these feelings and that's how I honour my country." Maar vorige week bleek zij haar rol als artiest die voor vrede is en tot nadenken en dialoog wil aanzetten toch van minder belang te achten dan de eventuele aanstoot die iemand van de clip zou kunnen nemen: "I have decided not to release my new video. It was filmed before the war started and I do not believe it is appropriate to air it at this time. Due to the volatile state of the world and out of sensitivity and respect to the armed forces, who I support and pray for, I do not want to risk offending anyone who might misinterpret the meaning of this video." Niet dat Madonna's bijdragen aan het publieke debat nou echt onmisbaar te noemen zijn, maar zo'n afweging laat wel heel weinig ruimte over 'to express yourself'. Interessant om te lezen is dat een redacteur van Fox News Madonna's draai als een commerciële stunt bestempelt. Met name is interessant hoe hij uiteenzet dat de zangeres, zoals iedereen, zou hebben geweten dat de oorlog eraan kwam en dat patriottisme dan het parool zou zijn, waarna hij tussen haakjes toevoegt: "I loved her press release that said, the video was made before the war and now it's inappropriate! She didn't know war was coming? When did she make the video, before Sept. 11, 2001?".
Still uit de clip van Madonna waarin een Bush look-a-like zijn sigaar met een granaat aansteekt. Dit had zeker 'thought and dialogue' opgeleverd, al was het alleen maar om er achter te komen wat ze er in godsnaam mee bedoelt.
De verwijzing van de Fox-redacteur naar 9/11 staat niet op zichzelf. Alhoewel een direct verband tussen de WTC-ramp en de oorlog op geen enkele wijze aanwezig is, hebben opiniepeilingen uitgewezen dat 45 procent van de Amerikanen denkt dat Saddam Hussein persoonlijk betrokken is geweest bij de aanslag op de Twin Towers. Deze misvatting kan mede zijn ontstaan doordat Bush in enkele toespraken 9-11 en Hussein's naam meerdere malen, in dezelfde zin, heeft laten vallen. Yasha zegt in de VPRO-gids van deze week: "Dat de Amerikaanse regering vergeten is dat een oorlog verkocht moet worden, is een teken dat wij begonnen zijn aan de nadagen van ons westerse imperium." Met het voorbeeld van Bush' speeches denk ik dat de Amerikaanse regering niet zozeer vergeet de oorlog te verkopen, maar dat de regering er enerzijds niet echt de noodzaak toe ziet omdat de oorlog in Amerika door vrijwel iedereen ongezien wordt gekocht. En anderzijds, voor wat betreft de rest van de wereld, de Amerikanen onmachtig zijn vanwege de gebrekkige koopwaar en onkundige verkopers. Een oorlog die zo onmiskenbaar in strijd is met het internationale recht (+), valt nou eenmaal zeer lastig te verkopen.
Nadat ik was weggezapt kwam ik nog wel sporadisch terug bij de televisieverslaggeving van de oorlog, maar de uitzendingen bevredigden mijn informatiebehoefte steeds minder. Uiteraard ligt het gebrek niet in een gebrek aan informatie (meer zendtijd voor de oorlog zou de collaterale dood van Rob de Wijk betekenen), noch in de toonzetting (het gaat mij wat ver om de menselijke fascinatie met oorlog en geweld volledig aan NOVA te verwijten, welk programma het toonbeeld van beschaving is vergeleken met het Amerikaanse beeldbeleid). Nee, de oorzaak voor mijn afnemende belangstelling zoek ik veeleer in de omstandigheid dat informatie die tot niets leidt, een deel van zijn betekenis verliest. Als ik Rob de Wijk voor de zoveelste keer hoor beweren dat door een bepaalde misrekening van de Amerikaanse legerleiding de legitimiteit van Bush' oorlog nog verder wordt ondergraven, dan vraag ik mij af wat er uberhaupt nog rest aan legitimiteit. Yasha zegt: "Deze oorlog is één grote leugen, waarbij de leugens van de tegenstanders nauwelijks overtuigender zijn dan die van de voorstanders." Alhoewel ik mij evenzeer erger aan de morele superioriteit waarmee sommige tegenstanders verklaren dat het allemaal om olie gaat als aan de voorstanders die het conflict reduceren tot een wedstrijdje in slechtheid waarbij Hussein al bij voorbaat wint, zijn in mijn ogen de argumenten tegen de oorlog vele malen (en dus niet 'nauwelijks') overtuigender dan argumenten voor de oorlog. Ik smacht in dit licht naar een beetje een gedegen verdediging van de oorlog, zodat het debat hierover niet blijft hangen op zo'n bedenkelijk niveau. Maar de argumentatie die klaarblijkelijk van belang is bij de 'decisionmakers' in deze oorlog speelt zich op een dermate ander niveau af, dat het nut van de nieuwsvoorziening en informatieduiding drastisch afneemt. De vraag die hierbij opdoemt, is of iemand die bezig is met zo'n goddelijke missie uberhaupt voor rede vatbaar kan zijn. Daarbij merk ik op dat ook zonder religieuze gevoelens irrationele standpunten tot in het absurde kunnen worden volgehouden. Dit heeft de Nederlandse regering bewezen door de bezweringsformule 'wel politieke, geen militaire steun aan de oorlog', waarna getuige een artikel in Vrij Nederland van deze week niets meer in de weg staat aan volledige deelname aan een oorlog, in de woorden van Ton Heerts, voorzitter van de militaire vakbond AFMP: "Geen actieve militaire steun? Die formulering is een nationaal gedrocht waar buiten Nederland niemand in gelooft."
Moet ik nou mijn afstandsbediening, terwijl intussen de legitimitiet van de oorlog nóg verder afbrokkelt doordat blijkt dat de (ijdele?) hoop op een snelle en schone oorlog tot het verleden behoort, angstvallig weghouden bij bijvoorbeeld NOVA, de BBC en het vrijblijvende borreltafelgeb(r)abbel van Barend en Van Dorp? Uiteraard niet. Alleen al het belang van de wederopbouw na de oorlog rechtvaardigt dat hierover ongebreideld wordt bericht. De conclusie dat het nut van de berichtgeving vermindert als er toch geen rekening mee wordt gehouden, moet ik wellicht helemaal omdraaien. Juist nu moet de informatiestroom vloeien. Van mijn informatieverschaffers vraag ik dan wel dat zij zich in beginsel niet laten beperken. Met zulke onbeperkte informatievoorzieningen kan uiteindelijk ook iemand als Bush zelf zijn voordeel doen. Als de president zich bijvoorbeeld wat meer had verdiept in de wereld buiten Amerika, dan had hij niet zo verbaasd hoeven zijn dat niet elke Irakees zijn troepen juichend onthaalde. Bush had niet eens een moeilijk boek hoeven lezen, maar had gewoon kunnen inschakelen bij de episode van South Park na de WTC-ramp, waarin de Stan, Kyle en Cartman (Kenny is net overleden) met Afghaanse kinderen in contact komen:
"Kyle: All right, I've had just about enough of this! They told us in school, and on TV, that most people in Pakistan and Afghanistan like America.
Boy in Blue Vest: And you believe it? It is not just the Taliban that hates America. Over a third of the world hates America!
Stan: But why? Why does a third of the world hate us?
Boy in Blue Vest: Because, you don't realize that a third of the world hates you!!!"
Een al te pessimistische opstelling ten aanzien van Amerika wordt bij mij geremd door de wetenschap dat het land met series als South Park zo'n rijke (beeld)cultuur heeft voortgebracht. Een cultuur waarin ook nu ruimte is voor een photoshopcontest met als thema: 'What if Fox News were around during other historical events? en Something Awful's 'Guide to surviving war in Iraq' en uiteraard de onvolprezen satirische internetsite The Onion, die precies de reikwijdte van de constitutionele rechten van een Amerikaans staatsburger ten tijde van oorlog kent: "True patriots know that a price of freedom is periodic submission to the will of our leaders—especially when the liberties granted us by the Constitution are at stake. What good is our right to free speech if our soldiers are too demoralized to defend that right, thanks to disparaging remarks made about their commander-in-chief by the Dixie Chicks?"
Ondanks de sprankjes hoop blijft de balans vooralsnog verstoord. Bijvoorbeeld lijkt het er aan het einde van bovengenoemde aflevering van South Park sterk op dat zelfs de makers van deze serie naar aanleiding van de aanslag op de Twin Towers hebben kunnen zwichten voor de publieke opinie. Althans zo lees ik de slotscene waarin Stan (de held van de serie) zich onverkort uitspreekt voor het 'if you're not with us, you're against us', wat geen goed signaal is vanuit een serie die op zijn best was toen alles en iedereen onveilig was voor hun satirische wapens, en niet in het minst werden deze wapens extra op scherp gezet wanneer sprake was van zelfspot en controversiële meningen. Is dat dan de drijfveer achter deze oorlog: dat de WTC-ramp naast alle waarschijnlijk willige slachtoffers zoals voornoemde columnist van Fox News, zelfs de meest kritische vrije geesten van Amerika, zoals de makers van South Park ernstiger heeft beschadigd dan ik als Europeaan kan begrijpen? Als daadwerkelijke drijfveer speelt er denk ik wel meer mee, maar de (cynische) conclusie die opdoemt is dat 9-11 als carte blanche in de handen van Bush c.s. fungeert en nu het perfecte propagandamiddel blijkt dat zelfs de meest notoire dwarsliggers dwingt mee te marcheren en dat de basis vormt voor een klimaat waarin kritische vragen als marginaal verschijnsel onbeantwoord terzijde kunnen worden geschoven.
"Kyle: [approaching with Cartman] Dude! I almost thought those Afghani kids talked you into not liking America.
Stan: No, dude. America may have some problems, but it's our home. Our team. And if you don't wanna root for your team, then you should get the hell out of the stadium.
Kyle: Yeah.
Stan: [rises, steps back, and salutes] Go America."
posted by mark | 10:38 PM
I beg your pardon?
In the summer of 2002, after I had written an article in Esquire that the White House didn't like about Bush's former communications director, Karen Hughes, I had a meeting with a senior adviser to Bush. He expressed the White House's displeasure, and then he told me something that at the time I didn't fully comprehend -- but which I now believe gets to the very heart of the Bush presidency. The aide said that guys like me were ''in what we call the reality-based community,'' which he defined as people who ''believe that solutions emerge from your judicious study of discernible reality.'' I nodded and murmured something about enlightenment principles and empiricism. He cut me off. ''That's not the way the world really works anymore,'' he continued. ''We're an empire now, and when we act, we create our own reality. And while you're studying that reality -- judiciously, as you will -- we'll act again, creating other new realities, which you can study too, and that's how things will sort out. We're history's actors . . . and you, all of you, will be left to just study what we do.'' Ron Suskind, Without a Doubt in New York Times Magazine. archief
Dubbeloppotsen
In het kader van aan een vijandige overname grenzende grootscheepse contentsyndicatie verschenen de berichten vanaf juni 2003 eerder op Sargasso. De versies alhier zijn vrijwel ongewijzigd tov de premiere (daargelaten een enkele tijdsaanpassing oid).
